Mit dem zweiten Positionspapier „Europa am Scheideweg: Die Sicherheits- und Verteidigungspolitik braucht deutsch-französische Initiativen“ führt die Deutsch-französische Reflexionsgruppe ihre gemeinsame Arbeit fort und plädiert für gemeinsame deutsch-französische Initiativen im Bereich der europäischen Sicherheits- und Verteidigungspolitik.
Mit dem ersten Positionspapier „Frankreich, Deutschland und die Europäische Union am Scheideweg: Überlegungen für einen Neuanfang“ verortet sich die Deutsch-französische Reflexionsgruppe zunächst in der Debatte über Europa und stellt ihre Wahrnehmung der aktuellen politischen Lage zur Diskussion.
Od 2005 r. kiedy Francja i Holandia odrzuciły Traktat Konstytucyjny Unii Europejskiej, wygląda na to, że debata o politycznej Europie stanęła w martwym punkcie. Polityczni decydenci obawiają się, że znaczące propozycje zmian będą prowadzić do dalszego i fatalnego dla europejskiego procesu integracji odrzucenia przez obywateli.
Celem publikacji „Genshagener Papiereˮ jest cofnięcie się o krok do tyłu od aktualnych wydarzeń na Ukrainie i zastanowienie się nad wnioskami, jakie Europejczycy powinni wyciągnąć z kryzysu, który dla wielu był zaskoczeniem.
Począwszy od końca 2010 roku Arabska Wiosna wywarła duży wpływ na kraje położone na południu Morza Śródziemnego i konfrontując je z narzucającymi się wyzwaniami w zakresie bezpieczeństwa, energii i gospodarki.
Od chwili stworzenia nowego rządu federalnego Niemiec aż do następnych krajowych wyborów we Francji i w Niemczech w roku 2017 otworzyła się przestrzeń do debaty nad pilnie potrzebnymi niemiecko-francuskimi impulsami dla kształtowania Europy.
Drugi tom Genshagener Schriften „Warsztat porozumienia. Niemiecko-francuskie procesy komunikacyjne i decyzyjne w polityce europejskiej” ukazał się w maju 2013 r. i był wynikim dwuletniego projektu badawczego Fundacji Genshagen, Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej i Université Cergy-Pontoise. W dziesięciu studiach przypadku autorzy z obu krajów analizują przebieg i czynniki sukcesu niemiecko-francuskiej komunikacji na czterech centralnych polach działania polityki europejskiej.
Instytucjonalizacja dwustronnej współpracy pomiędzy Niemcami i Francją osięgnęła jedyny w swoim rodzaju poziom w historii stosunków międzynarodowych. Stanowi wyraz chęci obu krajów do stworzenia nowej formy rządów, która jest usytuowana w europejskim wielopoziomowym systemie pomiędzy narodową a europejską płaszczyzną.
W niniejszej publikacji chodzi o kluczowe pytania o obszary bezpieczeństwa i handlu centralne dla stosunków transatlantyckich. Czym powinny wyróżniać się trwałe związki polityki bezpieczeństwa i handlu między Europą i USA? Jak duże są możliwości w czasach ograniczonych zasobów finansowych? Na jak wiele gotowe są rządy europejskich krajów? Przede wszystkim Niemcy i Francja jako motor europejskiej integracji i państwa rozstrzygające w kwestii przezwyciężania kryzysu euro, nie unikną ustosunkowania się do tych pytań.
50-ta rocznica podpisania Traktatu Elizejskiego 22 stycznia 2013 stwarza odpowiednią okazję, by przyjrzeć się stosunkom niemiecko-francuskim w Europie. Skutki przełomu z 1989 roku dotyczyły nie tylko na globalnego i europejskiego poziomu. Także stosunki niemiecko-francuskie stanęły w obliczu nowych i znaczących wyzwań.
Żeby pokonać przepaść między możliwościami działania w ramach polityki bezpieczeństwa i obrony z jednej strony i ekonomicznym znaczeniem UE z drugiej, w dyskusjach ponownie pojawia się pomysł utworzenia europejskiej armii. W swoim artykule Claudia Major analizuje warunki potrzebne do stworzenia europejskiej armii. Podejmuje również kwestię tego, jak sensowna i realistyczna jest ta koncepcja dzisiaj i jakie można przedstawić scenariusze rozwoju.
Europa przechodzi kryzys tożsamości. W obliczu aktualnego zarządzania kryzysowego bledną podstawowe idee jedności europejskiej, osoby decydujące na płaszczyźnie politycznej pozwalają prowadzić się narodowym egoizmom zamiast dostarczać jasne wskazówki, co powoduje, że obywatele z coraz mniejszym zrozumieniem podchodzą do integracji europejskiej. Jednak Europa nadal jest w stanie odwrócić tendencję spadkową. Do tego niezbędne jest, by wykorzystała kryzy jako szansę na nowe zdefiniowanie się jako europejski projekt przyszłości oraz by sformułowane zostały ponownie jej priorytety. Jasne jest, że żadne państwo członkowskie UE nie jest w stanie wyjść z kryzysu podążając samotnie własną drogą.
